پُرحـررف

تنهایی موجود غریبی ست، چنان خودش را به تو پیوند میزند که به حالتی آن چنگال های فرو رفته در کالبدت را بپرستی ،گویی هرگز نفس کشیدن بدون آنها ممکن نبوده است، در عین حال تو را به جایی میرساند که برای رهایی از او به هر کار احمقانه ای دست میزنی.