بنظرم در صنایع ادبی وصفی، معقول اینه که صفت آشناتر و یا موثرتر از موصوف باشه. مثلا وقتی میگی باران مهربانی، فرض اینه که باران محسوس‌تره برای مخاطب و اینطور داری مهربانی رو بهتر توصیف میکنی. اما در ادبیات وقتی به توصیف‌های جنسی میرسیم انگار برعکسه. یعنی صفت بیشتر نقش پوشاننده و استعاری داره. مثلا لیمو رو به پستان یار تشبیه نمیکنیم، بلکه پستان یار رو
